د یده ودل (شعر) - داستان هایی از حضرت مهدی(عج)

داستان هایی از حضرت مهدی(عج)

RSS |خانه |ارتباط با من| درباره من|پارسی بلاگ

در آغاز سرما خود را از آن بپایید و در پایانش بدان روى نمایید که سرما با تن‏ها آن مى‏کند که با درختان . آغازش مى‏سوزاند و پایانش برگ مى‏رویاند . [نهج البلاغه]

»» د یده ودل (شعر)

ای توتیای دیده، ما خاک پای تو

وی کنج خلوت دل عالم سرای تو

گاهی برآی از دل ودردیده جلوه کن

ای صدهزار دیده ودل مبتلای تو

هر مو بتن زبان شد تا از تو دم زند

چون نی پراست هررگ ماازنوای تو

خاهم بصیرتی که بهر جای بنگرم

بینم رخ تورا ونه بینم سوای تو

سوزد در انجمن دل پروانه جان شمع

برحال من که سوخته ام در هوای تو

ای رهنما قافله عشق همتی